Optelec
Van: 2002
Tot: heden
Ik heb me vanuit de bakkerij vanaf augustus 1999 tot en met september 2001 in Ermelo laten omscholen in de richting van informatica.
Hierna heb ik ongeveer 8 maanden gezocht naar een baan.
Ik heb vele sollicitatiebrieven verzonden, op een groot deel van deze brieven kreeg ik een afwijzing retour of een reactie dat ze mijn brief in portefeuille zouden houden. Op andere brieven ontving ik totaal geen reactie.
Tot april 2002 had ik nog niet een keer een uitnodiging voor een gesprek ontvangen.
In april veranderde dit echter, ik ontving binnen een week 2 reacties met een uitnodiging voor een gesprek.
De ene uitnodiging kwam van Optelec Nederland BV en de andere brief kwam van UWV.
De gesprekken vonden ook binnen een week na elkaar plaats.
Als eerste had ik een gesprek met Optelec, hiervoor moest ik met het openbaar vervoer naar Utrecht, daar moest ik bij een hotel zijn.
Ik had bij Optelec gesolliciteerd voor een baan als trainer.
Het gesprek verliep erg voorspoedig, de eerste vraag die mij gesteld werd, was of ik braille kon lezen. Gelukkig kon ik dit bevestigend beantwoorden, want anders was het gesprek op dat moment ten einde gekomen.
Aan het eind van het gesprek werd ik uitgenodigd voor een vervolggesprek, maar daarvoor moest ik naar Hoogvliet komen.
Ik wist op dat moment totaal niet waar Hoogvliet lag, maar dat was van latere zorg.
Een paar dagen later had ik het gesprek bij UWV in Groningen. Ik had daar gesolliciteerd voor een baan als helpdesk medewerker.
Het werk als helpdesk medewerker was ineens een stuk minder aantrekkelijk, nu ik dit kon vergelijken met trainer bij Optelec.
Tijdens het gesprek kwam ik er al vrij snel achter dat UWV gebruik maakte van een terminal server systeem, tijdens een stage was ik er door onderzoek achter gekomen dat een dergelijk computersysteem niet echt werkbaar was.
Dit heb ik dan ook tijdens het sollicitatiegesprek aangegeven.
Daarmee was die baan eigenlijk van de baan.
Hoogvliet.
In mei moest ik voor een tweede gesprek naar Optelec in Hoogvliet, ik kwam er achter dat Hoogvliet bij Rotterdam in de buurt lag.
Ik moest daarvoor met de bus naar Groningen, met de trein naar Rotterdam en tot slot met de metro naar Hoogvliet.
Ik zou worden opgehaald vanaf metrostation Hoogvliet.
Ik had echter nog nooit in een metro gezeten, ik was nog nooit op station Rotterdam geweest. Een behoorlijke uitdaging dus.
Met de trein naar Rotterdam was geen probleem, al vragende kwam ik bij de metro. Toen de metro vertrokken was, kwam ik er al vrij snel achter dat de omroep het niet deed. Ik heb daarom maar een paar maal gevraagd of ik er al was. Best wel spannend hoor.
Ook dit gesprek verliep weer erg positief en die dag kreeg ik te horen dat ik aangenomen was en per 1 juni 2002 kon beginnen.
Ik voelde me de koning te rijk.
ondernemingsraad.
Na ongeveer 2 jaar gewerkt te hebben heb ik mij verkiesbaar gesteld voor de ondernemingsraad. Na de verkiezingen bleek ik ook daadwerkelijk gekozen te zijn.
Tot op heden zit ik nog steeds in de Ondernemingsraad.
Vertrouwenspersoon.
Sinds enkele jaren vervul ik de taak van vertrouwenspersoon binnen Optelec.
Vertrouwenspersoon is een dankbare taak, al moet ik wel zeggen dat dit zeker niet altijd een makkelijke job is.
Collega’s komen soms met de meest lastige gesprekken bij mij, heel vaak is een luisterend oor voldoende, maar soms moet er ook duidelijk iets ondernomen worden.
Tot op heden heb ik het nog steeds met volle tevredenheid van collega’s kunnen doen.
Ik werk op dit moment nog steeds bij Optelec Nederland BV. Ik doe het werk met heel erg veel plezier, er is geen dag gelijk.
Al moet ik wel zeggen dat het door de tijd van corona een stuk minder leuk geworden is, ik ga veel minder op pad.
Diaconessenhuis
Van: 1988
Tot: 1989
Ik volgde vanaf 1987 een 2-jarige opleiding aan het Kort Middelbaar BeroepsOnderwijs (KMBO) aan de Akkerstraat in Groningen.
Ongeveer halverwege wilde ik toch wel graag wat geld verdienen, daarom ben ik op zoek gegaan naar werk.
Ik heb uiteindelijk gesolliciteerd bij het Diaconessenhuis in Groningen voor de functie van schoonmaker. Ik werd aangenomen voor de zondagmorgen.
Op zich klinkt het werk misschien niet zo heel erg aantrekkelijk, maar ik heb er een erg leuke tijd gehad.
In de kelder van het ziekenhuis was de ruimte waar de schoonmakers op de zondagochtend bij elkaar kwamen, voordat we daar heen gingen, zorgden we er voor dat we eerst een schone werkjas ophaalden bij de linnenkamer.
Na een bakje koffie gingen we dan ieder naar onze eigen afdeling en gingen aan de slag.
In de pauze was het de bedoeling dat we opnieuw naar de kelder gingen om daar een kopje koffie te drinken.
Dit heb ik niet zoveel gedaan, aangezien ik vrij snel op goede voet stond met de verpleegsters en gezellig met hen een bakkie deed tijdens de pauze.
Soms maakte ik wel het een en ander mee, een paar gebeurtenissen zijn de volgende.
Stank.
Een van de ruimtes op de afdeling die schoongemaakt diende te worden, was de onderzoeksruimte. Op een ochtend deed ik de deur van deze ruimte open, waarna mij de stank tegemoet kwam. Ik deed meteen de deur achter mij dicht.
Ik draaide mij om en stond tegenover mijn leidinggevende. Hij vroeg mij wat er aan de hand was. Hierop gaf ik aan dat hij de deur maar eens open moest doen.
Dit deed hij, maar ook hij sloot de deur weer meteen.
“Hoe los je dit op”, vroeg hij mij.
“Nou vrij simpel”, zei ik, “ik neem een hap lucht, spoel de WC door, loop door naar de overkant van de ruimte en doe de ramen open”.
Zo gezegd, zo gedaan. Nadat dit gebeurt was, sloot ik de deur van de onderzoeksruimte met een sleutel af.
“Deze ruimte zie ik aan het eind van mijn dienst wel weer”, zei ik tegen mijn leidinggevende.
Met respect keek hij mij aan. Maar vanaf dat moment wist hij ook dat er niet veel klussen waren die ik niet aan kon. Als er een erge klus was, dan werd ik opgeroepen om dit te doen.
Gluren.
Een andere ruimte die ik diende schoon te maken, was het toilet van de verpleegstersruimte. Hier kleedden de verpleegsters zich om.
Op een ochtend deed ik niets vermoedend de deur naar de verpleegstersruimte open om het toilet schoon te maken.
Op dat moment waren net 2 verpleegsters bezig zich om te kleden, ze stonden beide in uitsluitend een BH en onderbroek.
Ik wist niet hoe snel ik de deur weer moest sluiten.
Deze hele ochtend werd ik door de 2 verpleegsters geplaagd met de opmerking “Een beetje naar de zusters gluren hè”.
Steeds als ze dat tegen me zeiden, kreeg ik weer een rood hoofd.
Po stoel.
Op een ochtend was ik klaar met het schoonmaken van de afdeling, nog even een laatste ronde over de afdeling om te controleren of ik geen vuilniszakjes naast een deur was vergeten.
Toen ik helemaal achteraan op de afdeling was gekomen, kwamen er juist 2 verpleegsters proestend van het lachen uit een kamer zetten.
Ik keek hen aan en vroeg wat er aan de hand was.
“nou, kijk zelf maar”, zei een van hen en deed de deur van de kamer open.
In de kamer zat een vrouw op de po stoel. Onder de stoel was het helemaal nat.
Ze waren vergeten een po in de po stoel te zetten.
Ik bood hen aan om mijn schoonmaakkar op te halen om de boel schoon te maken.
Ik mocht wel mijn kar ophalen, maar ze gingen het zelf wel schoonmaken, het was immers hun schuld dat dit gebeurde.
Ik gaf aan dat ik het niet erg vond, maar daar wilden ze niets van weten.
Zo zie je, ik maakte best wel wat mee daar in het ziekenhuis.
Al met al heb ik een jaar gewerkt in het Diaconessenhuis.
Toen ik aan het werk ging in de bakkerij van mijn ouders is dit werk helaas gestopt.
Ik heb zelfs overwogen om dit tijdens de zondagen te blijven doen, maar heb dat uiteindelijk toch niet gedaan.